το παζάρι

πάντα θα σε στήνουν στον τοίχο, απλά διαφέρει το όπλο

Χθες, από την Ερμού κι από το ύψος της Αγίας Σοφίας, ξεκίνησα για να βγω στο Βαρδάρη και στα στενά πίσω από τον ΟΤΕ, εκεί όπου είχα παρκάρει το αυτοκίνητο. Είχα χρόνια να περάσω απ’ το γιουσουρούμ όπως το λέγαμε παλιά. Το είδα σαν ευκαιρία.

Πέρασα στα στενά πάνω απ’ την Ερμού να ξαναθυμηθώ την εποχή που ψάχναμε στα στοκατζίδικα για φτηνά και μόρτικα. Απογοητεύτηκα. Ελάχιστη κίνηση. Κάτι περίεργοι τύποι που διάβαζαν τα ραβασάκια στα βοτανάδικα ψάχνοντας το φάρμακο για την φαλάκρα.

Όπως και μείς κάποτε ψάχναμε για φαγουρόσκονη. Να τη ρίξουμε στο κάθισμα της καθηγήτριας με το μίνι. Πέρασα το πέταλο της Αριστοτέλους και συνέχισα.

Κάπου στη Χαλκέων, και σε μια γωνία, έστεκε ένας νεαρός που περιδιάβαζε τους περαστικούς. Είδα πως κρατούσε στα χέρια του ένα κινητό. Απ’ αυτά με τη μεγάλη οθόνη που το χειρίζεσαι με την αφή. 

Δεν ξέρω αν έχει κάποια ιδιαίτερη ονομασία γιατί έμεινα πίσω, στην εποχή του πληκτρολογίου. Με ένα DUOS της Samsung. Μια κάρτα what’s up για να συνομιλώ με τους δικούς μου οικονομικά και με την δεύτερη για επαγγελματικές συνομιλίες.

Ο νεαρός είδε πως πρόσεξα το κινητό και μου μίλησε ψιθυριστά όταν τον πλησίασα σε απόσταση αναπνοής, αφού οι πραμάτειες των καταστημάτων που είναι απλωμένες απ’ τις δυο πλευρές του δρόμου ίσα-ίσα που αφήνουν ενός μέτρου διάδρομο για τους πεζούς.

Θέλεις να το δοκιμάσεις, με ρώτησε, καθώς μετακινούσε με τα δάχτυλά του τα παράθυρα δίνοντας έτσι το στίγμα ό,τι είναι υπό πώληση και ό,τι λειτουργεί και δεν είναι κλειδωμένο. Ό,τι δεν πρόκειται για χαλασμένο και κλεμμένο. 

Έξυπνος ο μάγκας. Έδειξε να το κατέχει. Είναι εντελώς διαφορετικό το να νοιώσεις το πράγμα στα χέρια σου. 

Σου το δίνει να το χαϊδέψεις. Να αρχίσει η εξοικείωση με το πράγμα για να σου σκάσει το παραμύθι ενόσω εσύ θα το χειρίζεσαι ώστε να πέσει στα μαλακά το άκουσμα της τιμής. 

Κι αν σου αρέσει, κι αν κάνεις τη σκέψη πως θ’ ανεβάσεις το πρεστίζ σου με ένα νέο και σύγχρονο κινητό δεν θα είναι εύκολο να το απορρίψεις. 

Λες και απέκτησαν κάποιου είδους ιδιοκτησίας τα χέρια σου πάνω του για τον ελάχιστο χρόνο που το κράτησες. 

Όχι του λέω, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Δεν το χρειάζομαι. Όμως ο μάγκας διέκρινε κάτι στο βλέμμα μου. Στο πως το γλυκοκοιτούσα. Πρόσφατα χάλασε του γιού μου και έψαχνε για διακόσια πενήντα ν’ αγοράσει καινούργιο. 

Δοκίμασέ το, μου ξαναλέει με ένα γλυκό χαμόγελο και σκέφτηκα μήπως ήταν ευκαιρία για ένα δωράκι στο γιο μου. 

Καλό φαίνεται του λέω και του κάνω την κλασική ερώτηση. Πόσα;

Ο μάγκας άλλαξε αμέσως διάθεση. Μάλλον σκέφτηκε πως τσίμπησα. Κατάλαβα πως μόλις άρχιζε το πάρε-δώσε. Θα τα βρούμε μου λέει σχεδόν εμπιστευτικά, μα για τιμή ακόμη τίποτε. 

Δεν φαινόταν για κάποιον που είχε ανάγκη τα χρήματα και έβγαλε το κινητό του για σκότωμα. Οπότε, ενισχύθηκε η υποψία μου ό,τι με άλλον τρόπο το είχε αποκτήσει. 

Μα αυτό, καμιά σημασία δεν έχει γι’ αυτόν που κατέχει το πράγμα. 

Πάντα επιδιώκει την καλύτερη συμφωνία για τον εαυτό του. Ποσώς που τον νοιάζει αν αποχωρήσεις ριγμένος. Αυτός κάνει τη δουλειά του κι αυτό μόνον σκέφτεται. Μπορεί να είναι απλά ένας υπάλληλος, ένα τσιράκι, που έχει μάθει καλά το παζάρι και πώς να σε φέρνει τούμπα. Με πολύ λίγα λόγια. Είτε όμορφα, είτε σκληρά. 

Το πρόβλημα είναι, όχι αν το βλέπεις και πως το βλέπεις εσύ, αλλά ποιες είναι οι πραγματικές σου ανάγκες. Είναι διατιθέμενος ακόμη και να ξεπουλήσει, εφόσον πρέπει να πουλήσει. Όμως, δεν πρόκειται να σου χαρίσει. Γνωρίζει την αξία του, ειδικότερα όταν εσύ δεν γνωρίζεις τις ανάγκες σου. 

Όμως, σ’ αυτή την περίπτωση, όταν ένα πράγμα, ένα αντικείμενο, ακόμη και το ίδιο το χρήμα, που είναι προς πώληση, δεν έχει αποκτηθεί πληρώνοντας την αξία του, τότε το πράγμα μπαίνει σε διατίμηση. 

Ο καθένας απ’ τα δυο μέρη διαμορφώνει την τιμή του πράγματος σύμφωνα με τα δικά του status και αναζητείται το σημείο τομής. Εκεί όπου θα συμφωνήσουν κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις. Σε έναν κοινά αποδεχτό συμβιβασμό μετά την εξομάλυνση των διαφορών. 

Όμως αυτή είναι μια τίμια εκδοχή. Μεταξύ ίσων. Κι ένας που γνωρίζει τις ανάγκες σου και πατάει σ’ αυτές δεν θα σου δώσει το χέρι, ούτε και την πλάτη θα σου χαϊδέψει. 

Θα εξαφανιστεί. Και θα εμφανιστεί όταν θα θέλει να σου πουλήσει ένα άλλο κινητό για να σου πάρει και τα υπόλοιπα. Τα κινητά δεν είναι δυσεύρετα γι’ αυτόν. 

Πόσα; Τον ξαναρωτώ με τρόπο ώστε να του δείξω ό,τι δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Να κάνω και το κομμάτι μου και να το παίξω ζόρικος. Και μου σκάει το παραμύθι στην ψύχρα. Εκατόν πενήντα.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνώριζα ούτε την αρχική του τιμή, ούτε την πραγματική του αξία, εφόσον επρόκειτο για μεταχειρισμένο. 

Ούτε από πού θα κάνω περικοπή για να το πληρώσω.

Έκανα έναν μορφασμό ανοίγοντας τα μάτια μου διάπλατα μα μου ξέφυγε άθελα μια κίνηση του κεφαλιού που την έπιασε ο μάγκας καθώς σκεφτόμουν πως ίσως και να τα αξίζει. 

Αυτό ήταν. Ο μάγκας σιγουρεύτηκε πως θα μπορούσε να μου το φορτώσει. 

Κι αφού κατά βάθος, μάλλον, το ήθελα, έπρεπε να το παίξω σκληρό καρύδι στο παζάρεμα για να έχω κάποια τύχη. Αν ήθελα να πετύχω μια καλή τιμή και να μην του τα ακουμπήσω σαν καλός νοικοκύρης έπρεπε να κάνω μια συμφέρουσα αγορά χωρίς να πιαστώ κορόϊδο. 

Διότι, αν πιαστείς κορόϊδο μετά τρέχα γύρευε. Κι αν το πράγμα δεν σου βγει δεν θα φταίει κανείς άλλος. 

Θα βγεις διπλοχαμένος. Απ’ τη μια θα κλαις αυτά που έδωσες σε σκάρτο πράγμα κι απ’ την άλλη γιατί θα έχεις φάει τα μούτρα σου στο παζάρι. Κι αυτό δεν αντέχεται. 

Όσο κι αν το παίξεις φλου κι αδιάφορος θα θυμάσαι πάντα, χώρια την καζούρα, ότι τράκαρες πάνω σε τοίχο που νόμιζες πως είναι πανί. 

Άστο του λέω και κινήθηκα να φύγω προς την Βενιζέλου δείχνοντας ό,τι το ξανασκέφτηκα και δεν θα το αγοράσω. Μα ο μάγκας δεν έλεγε να μ’ αποχωριστεί! Κολλιτσίδα! 

Όχι που θα μ’ άφηνε να φύγω έτσι. Και να μείνει με άδεια τσέπη. Μόνο απ’ το μανίκι δεν μ’ έπιασε. Ουάου! 

Περπατούσε δίπλα μου, βήμα προς βήμα και άρχισε να με κουλαντρίζει για να το αγοράσω. Πάρτο μου ’λεγε και δεν θα χάσεις. Στο εγγυώμαι, είναι πρώτο πράγμα. Μα τι εγγύηση μπορεί να σου δώσει κάποιος που ψάχνει για κορόϊδο; 

Οπότε, ήταν πια ή ώρα μου να του σκάω το δικό μου παραμύθι. 

Είκοσι του λέω. Κι ενώ περίμενα να αντιδράσει, να βάλει τα γέλια ενδεχομένως, να κάνει στροφή και να φύγει, όμως αυτός τίποτε, εκεί, δίπλα μου! Κολλιτσίδα! 

Ούτε από προσβολή καταλάβαινε ούτε ξινισμένα μούτρα είχε. Άσχετα με το τι σκεφτότανε. Ανέκφραστος σαν μάσκα αποκριάτικη.

Λίγα είναι, μου λέει. Είναι καλό. Πρώτο πράμα. Τα αξίζει τα λεφτά του.

Όπα, λέω! Εδώ σ’ έχω. Τώρα θα σε φέρω στα νερά μου. Τώρα που άρχισε το πάρε-δώσε. Που άρχισε το πραγματικό παζάρι. Πρέπει όμως να γίνω ακόμη περισσότερο σκληρό καρύδι. Μα πως θα το καταφέρω όταν ο μάγκας γνωρίζει πως τρέχουν τα σάλια μου;

Πως θα τον τουμπάρω για να του πάρω όχι ένα αλλά δυο στην τιμή του ενός; 

Άστο, του λέω. Ακριβό είναι. Δεν είναι για μένα. Και συνεχίζω το δρόμο μου. Κόντευα στη Βενιζέλου. Εκεί τελειώνει η περιοχή της δικαιοδοσίας του. Αλλά και η δική μου. Εδώ, στα τελευταία μέτρα και στο τέλος του χρόνου πρέπει να γίνει το deal. Ή θα τα καταφέρω ή θα μείνει ο γιός μου χωρίς κινητό.

Άντε να το ανεβάσω. Να τα κάνω σαράντα του λέω, για να μην φανώ αδιάλλακτος. Έκανα μόνος μου το πρώτο βήμα. Υποχώρησα για το καλό της συμφωνίας. Μα δεν παίρνω καμιά απάντηση. Γυρίζω και βλέπω την πλάτη του μάγκα. Είχε κάνει μεταβολή και επέστρεφε στη θέση του. Μ’ άφησε στα κρύα του λουτρού.

Και τώρα τι γίνεται; Αν περάσω τη Βενιζέλου η επιστροφή δεν θα είναι εύκολη. 

End of part one