Περί "τα εμά"

Αφορμή, ένα σχόλιο μιας φίλης, της πρώτης μάλιστα που έγινε μέλος, ώστε να μιλήσω σχετικά με "τα εμά".  

Μετά και το δεύτερο που ανέβασα, σκέφτηκα να μονιμοποιήσω τα δυο πρόσωπα, την Κορίνα και την Ελίνα, τυχαία τα ονόματα, που θα συνομιλούν πάντα από το τηλέφωνο, και μέσα από την συνομιλία τους θα βρίσκω την ευκαιρία να σατιρίζω την επικαιρότητα, πρόσωπα ή θεσμούς, γιατί πολύ απλά, και είναι γνωστό σε όλους, η Σάτιρα είναι το μέσο, και το όπλο, που έχει ο λαός για να απομυθοποιεί και να καθιστά ευάλωτους, τους Άρχοντες, αλλά και τους κατέχοντες Δημόσια αξιώματα, και όσους άλλους, επώνυμους και μη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσπαθούν, ή και κατά τύχη, να αναρριχηθούν, να αποκτήσουν βήμα, ή εν πάσι περιπτώσει, να βρίσκονται στην επικαιρότητα για κάποιο θέμα που θα είναι σχετικό με την πολιτική ή την κοινωνία, αλλά και ό,τι άλλο θα απασχολεί ευρύτερα τους πολίτες. Αρκεί, βέβαια, να βρίσκω το κατάλληλο θέμα, αν κι αυτό, ειδικότερα την εποχή που ζούμε, δεν είναι καθόλου δύσκολο, αλλά και να έχω και την απαραίτητη έμπνευση.  

Τι πετυχαίνει η Σάτιρα, νομίζω, το γνωρίζουμε όλοι, στο κάτω κάτω είμαστε ο λαός που την ανακάλυψε, και την έκανε μάλιστα και τρόπο ζωής, όλοι μας λίγο ως πολύ, κατά τη διάρκεια της ημέρας, την χρησιμοποιούμε για να σπάσουμε τη μονοτονία, να ξεφύγουμε, έστω, για λίγο, από τα προβλήματα μας, να αστειευτούμε και να σκάσει λιγάκι το χειλάκι μας, όπως λέμε, να δούμε τη ζωή μας λιγάκι διαφορετικά. Αυτά, βέβαια, για τα καθημερινά μας, γιατί η Σάτιρα δεν είναι μόνον αυτά, δεν είναι μόνον ψυχαγωγία.  

Είναι συστατικό της κωμωδίας, της πλέον εμπνευσμένης μορφής τέχνης, μαζί με την τραγωδία, αν και διαμετρικά αντίθετα τα δυο είδη, η κωμωδία, σε αντίθεση με την τραγωδία, που πραγματεύεται το δράμα, εμπεριέχει πολλές φορές στίγματα της τραγικότητας, της μοίρας του ανθρώπου, για χάρη της πλοκής και της ροής της υπόθεσης, αλλά κυρίως για να φέρει τον θεατή ή τον αναγνώστη, να αναγνωρίσει τα δεινά του με έναν τρόπο λιγότερο επώδυνο και περισσότερο άμεσο, και το πετυχαίνει, κυρίως, με το παιγνίδισμα των νοημάτων των λέξεων, αλλά και των προσώπων που κυριαρχούν, που αποτελούν και την κορυφαία στιγμή της.  

Καταφέρνει να γελοιοποιεί ένα γεγονός, να παρωδεί, να χρησιμοποιεί την υπερβολή για να αναδεικνύει το θέμα στο μέγιστο βαθμό του, και μέσα από την υπέρβαση του μέτρου, προκαλεί, τον θεατή ή τον αναγνώστη, να συμμετάσχει, με το δικό του τρόπο, και το πρόσωπο που διακωμωδεί, να εκδηλωθεί, να απολογηθεί,  να συγκριθεί και να εμφανίσει τις δυσαναλογίες.  

Στοιχείο της κωμωδίας είναι και η ειρωνεία, λέμε συνήθως, "τι ειρωνεία", όταν αναφερόμαστε σε κάποιο πρόσωπο, στο πρόσωπο που σατιρίζεται εν προκειμένω, που αγνοεί κάτι, ένα θέμα, που σφάλει στις αντιλήψεις του αλλά και στις πράξεις του, ενώ ο θεατής ή ο αναγνώστης, εμείς δηλαδή, γνωρίζουμε την αλήθεια, κι αυτό συντελεί στην απομυθοποίηση του προσώπου. 

Ας έρθουμε, όμως, στην πράξη, λ.χ. σ΄αυτόν τον γίγαντα της πολιτικής ζωής, τον Βύρωνα τον Πολύδωρα, που σε μια νύχτα που έτυχε να καθίσει, αν κάθισε, στην καρέκλα του προέδρου της βουλής, δεν ξέχασε ό,τι έχει μια κόρη. Βέβαια, πολλά ειπώθηκαν για τα ευτράπελα της υπόθεσης, όμως σαν θέμα για να εκδηλωθεί μια δηκτική διάθεση, να τι θα μπορούσα να του πω: Έϊ Βύρωνα, χίλια χρόνια να ζήσεις, να μην γεράσεις ποτέ και να αποκτήσεις χίλιες κόρες, η Ελλάδα χρειάζεται τις κόρες, και πάνω εδώ θα μπορούσα λ.χ. να φτιάξω μια ιστοριούλα.  

Κι ας πάμε και σε ένα δεύτερο, στο περίφημο σαρδάμ, και στους γλύφτες και τους οσφυοκάμπτες που προσέτρεξαν, αφιλοκερδώς μα την αλήθεια, να μας παρουσιάσουν τον κυρ Αντωνάκη σαν ένα απλό, έναν δικό μας άνθρωπο, μα, αν είναι απλός, αν είναι σαν και μας, τι τον θέλουμε; εμείς θέλουμε κάποιον να μας γαμάει, κι όχι να γαμάει το κεφάλι του, αυτό το όμορφο και συμπαθητικό, που γέρνει στην μια μεριά λες και έχασε βάρος, κι εδώ θα έβαζα όλη μου την διάθεση και την έμπνευση που θα μου ερχόταν τη στιγμή, να φτιάξω μια ιστοριούλα.  

Θα μου πείτε, γιατί δεν την έφτιαξα; γιατί το μπλόγκ έγινε μετά, είναι καινούργιο, οπότε έχουμε μπροστά μας.... φτου! αυτό δεν μου αρέσει, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω, ότι θα τους έχουμε μπροστά μας για πολύ ακόμη. 

Άντε, μπάϊ, τα υπόλοιπα κατά "τα εμά" μεριά.